'श्रीअवधूतचिंतन'

'श्रीअवधूतचिंतन' ही परत परत घडणारी गोष्ट नव्हती. ती एका विशिष्ट वेळेला, विशिष्ट जपसंख्या पूर्ण होऊन निर्माण झालेली गोष्ट होती आणि तेवढेच नव्हे, तर लाभेवीण प्रेमळ असणाऱ्या अनिरुद्धांनी ती आपल्यासाठी खुली करून दिली होती. त्याने त्याचा अख्खाच्या अख्खा खजिना जणू आपल्या समोर ठेवला होता. आपले जीवन सुखी व्हावे, आपल्या जीवनात शांती असावी, आपले व आपल्या कुटुंबियांचे भले व्हावे, आपल्याकडे दुःखे नसावीत, अडीअडचणी नसाव्यात असे कोणाला वाटत नाही? खरेतर ह्याच गोष्टी करण्यासाठी आपण आयुष्यभर धडपड करत असतो. पण चांगले काय घ्यायचे, वाईट काय टाकायचे हेच कळत नाही. चांगले म्हणून वाईटाच्या मागे लागतो व खरे चांगले कधीच टाकून दिले, हे कळत नाही. आयुष्यभर फक्त दमछाक होत राहते. या देवाकडून त्या देवाकडे फक्त येरझाऱ्या घालत राहतो. एक गुरु, एक देव आणि एकच ग्रंथ यांच्यात आपण स्थिर होत नाही.

 हे घडू नये म्हणून त्या प्रेमळ सद्गुरुमाऊलीने, त्या कारुण्यघनाने - बापूने 'श्रीअवधूतचिंतना'चा अवर्णनीय खजिना आपल्यासमोर ठेवला. पाहिजे तेवढा लुटून न्या, हेच तो सांगत होता. मग आम्ही कशाला करंटे होऊ? खरेच, ज्याला जेवढा म्हणून जमला, तेवढा त्याने लुटून नेला. 

तो अनिरुद्ध आज आपल्याला मुक्त कंठाने ग्वाही देतोय की ‘तुमचे वाईट आहे ते मला द्या, तुमची पापे मी माझ्या डोक्यावर घ्यायला तयार आहे, मी तुमच्या जीवनाचे सोने करण्यासाठी सगळे काही करीन. तुमची घरे झाडेन, कपडे धुवेन, पाणी भरेन.’ म्हणजेच इथे अवधूत चिंतनाच्या माध्यमातून तो आपले सगळे लंगडेपण घ्यायला बसला होता. 

खरेच, कोण करेल का आपल्यासाठी एवढे? आपली सख्खी आई, वडील… करतील का आपल्यासाठी एवढे? मग हा का करतोय? खरेच त्याला आपला एवढा लळा का आहे? त्याचे आपल्यावर एवढे प्रेम का आहे की त्याच्यासाठी तो कुठल्याही थरापर्यंत जाऊन आपल्याला सुखी करूनच राहणार? सद्गुरुराया, खरेच रे, किती करतोस आमच्यासाठी? मग आम्ही तरी आता का मागे पडू? नाही बापुराया. आम्हीही तुझ्यावर एवढेच प्रेम करू, तुझ्यावर एवढा विश्वास ठेवू की पूर येवो की पाऊस, ऊन पडो की थंडी, आग लागो की धूर भरो; आमचा फक्त एकच, तो अनिरुद्ध!

ग्रंथ, गुरु सर्व काही एकच तो

अनिरुद्ध अनिरुद्ध अनिरुद्ध